Był to twórca dobrze znany na papieskim dworze. Wykonał już kilka prac dla papieża, w tym znajdujący się w bazylice watykańskiej pomnik królowej bez ziemi, czyli Marii Klementyny Sobieskiej (pomnik nagrobny Marii Klementyny Sobieskiej), oraz posągi świętych fundatorów zakonów (Wincentego a Paulo, Hieronima Emilianiego). Wszystkie one charakteryzowały się wykwintną elegancją i finezją wykonania. I tym razem Pietro Bracci sięgnął do wypróbowanego przez siebie repertuaru środków artystycznych. Nowością było jednakże ukazanie papieża nie – jak to było w zwyczaju – tronującego, ale stojącego. I tak w niszy, wyłożonej wielobarwnymi marmurami i zdobionej złoconymi stiukami, dojrzymy biały posąg papieża jakby muskanego powiewem wiatru. Prawą ręką błogosławi wiernych, lewa spoczywa na głowie putta, które w istocie jest gigantyczną tabakierą – nawiązaniem do wielkiej pasji papieża, jaką było zażywanie tabaki. Poniżej znajdują się dwie alegorie, które flankują drzwi imitujące wejście do papieskiego grobowca. Jedna z nich to Boska Mądrość (z księgą), a druga – Bezinteresowność, ukazana w towarzystwie putta odrzucającego korzec z monetami. Oczywiście nawiązują one bezpośrednio do osoby Benedykta XIV i jego pontyfikatu, który charakteryzowały mądrość i kultura, ale też uczciwość w zarządzaniu finansami Państwa Kościelnego.

Bracci był autorem koncepcji pomnika eleganckiego, ale też silnie osadzonego w tradycji pomników papieskich, przede wszystkim jednak nawiązywał do swego wielkiego poprzednika – Gian Lorenza Berniniego, którego dzieła wciąż uważano za doskonałe i niedoścignione. Podobnie jak on w pomniku nagrobnym Aleksandra VII, Bracci umieścił posąg papieża nad drzwiami sugerującymi wrota wieczności. Flankują je jednak tylko dwie alegorie (a nie cztery, jak u Berniniego), osadzone u podnóża wysokiego cokołu, na którym stoi papież, przez co cała kompozycja nabrała charakteru bardziej dostojnego i monumentalnego.

Nie wszystkie rzeźby (podobnie jak Bernini) Bracci wykonał własnoręcznie. Jego sygnaturę znajdziemy na księdze trzymanej przez alegorię Mądrości (Sapienza Divina) oraz i na rąbku szaty papieża. Na obu widnieje łaciński napis: „Rzymianin Pietro Bracci wymyślił i wykonał to dzieło”. Drugą z alegorii, która wydaje się szczególnie interesująca, wykonał natomiast jego współpracownik – Gaspare Sibilla. Jego sygnaturę zobaczymy na jednej z monet wysypujących się z korca trzymanego przez personifikację bezinteresowności. Widoczny tam napis informuje nas też, że artysta nie tylko posąg wykonał, ale go też wymyślił, dając tym samym dowód swego talentu i niezależności artystycznej. To ciekawy rys ówczesnego życia artystycznego, pozwalający zauważyć daleko idącą emancypację poszczególnych twórców, pozostawiających dla potomnych informacje nie tylko w postaci swego nazwiska, ale też zakresu prac, których byli wykonawcami.

Pomnik został odsłonięty dopiero jedenaście lat po śmierci papieża (1769), gdyż rozchwytywany w tym czasie Bracci pochłonięty był wieloma innymi zleceniami. Ustawiono go nieopodal kaplicy Gregoriańskiej (Cappella Gregoriana) i był to ostatni nagrobek barokowy zrealizowany w bazylice watykańskiej, a zarazem ostatni podmuch wielkiego stylu, zapoczątkowanego przez Berniniego. Kolejne nagrobki będą już tworzone w nowym, klasycystycznym stylu.